Van Vinkseweg naar Kolenpad
Seizoen 1996 - 1997Het seizoen 1996 – 1997 was er één met twee gezichten. Rozenburg had aan het begin van het seizoen Jos van Eck naar sportpark West gehaald en was ook Etiene Shew Atjon naar Rozenburg gekomen. Rozenburg had een sterk team dat jaar en alles leek erop dat de Rood Gelen weer eens aan de weg zouden timmeren. Immers bij Rozenburg speelde o.a. Roy van Duppen, JeanPaul Martinot, Glenn Brown, Dennis Sala, Ronald Vermeulen, Erik van de Ridder, Dino Lima, Gilbert Barios, Jojan van Dokkum, Perry Hoogstad, Rob Vuik, Erik Sneek, Ronard Venekamp, Mikos Gouka en zo kunnen we nog wel even doorgaan. En aan het roer hoofdtrainer Wim Schwillens. Door de kenners werd Rozenburg gezien als één van de kanshebbers voor de titel. Schwillens wilde niets weten van dat predikaat. In ieder geval werd het een seizoen met twee gezichten. Rozenburg werd zeker geen kampioen sterker nog de Rood Gelen mochten het na dat seizoen in de eerste klasse proberen. In de eerste wedstrijd lag eigenlijk het begin van het einde. Zwart Wit ’28 was de eerste tegenstander op sportpark West. Bij Rozenburg Jos van Eck in de basis om precies te zijn 42 minuten. Van Eck mocht na een heuse elleboogstoot drie minuten voor de rust met Rood naar de kleedkamer. Heel veel speel minuten zou Van Eck onder trainer Schwillens niet meer krijgen bij Rozenburg en uiteindelijk misschien wel de reden van de neerwaartse spiraal bij de Rood Gelen. De feiten. Na zeven wedstrijden stond Rozenburg gewoon op de tweede plaats en de ploeg had potentieel genoeg om door te stoten naar de eerste plaats, maar het noodlot wilde anders.
Naarmate de competitie vorderde begonnen de Rood Gelen punten te morsen en Schwillens had Jos van Eck om disciplinaire redenen naar het tweede elftal verbannen. Het bestuur vond het welletjes en wilde Jos van Eck terug in de selectie. Het conflict was geboren. Schwillens weigerde aan die voorwaarde te voldoen en de succesvolle trainer, die aan zijn derde seizoen bij de Rood Gelen bezig was, werd op non actief gezet. De spelersgroep ging massaal achter de trainer staan en wilde niet meer verder voetballen. Het bestuur wilde van geen wijken weten en Francis Janse werd eerste man. Uiteindelijk besloten de spelers de wijste te zijn in dit conflict en met zware bedenkingen het seizoen af te maken. De toon was gezet en onder Janse ging het berg af met de ploeg die aan het begin van de competitie tot de kanshebbers voor het kampioenschap behoorde degradeerde aan het eind van dat seizoen naar de eerste klasse. Veel spelers vertrokken het was een ware leegloop op sportpark West. Er was een einde gekomen aan 10 jaar lang spelen op het aller hoogste niveau van Nederland.
Onder Schwillens had Rozenburg 18 punten verzameld dat seizoen in 12 wedstrijden. Zes keer werd er gelijk gespeeld, vier keer gewonnen en maar twee keer verloren. Na het vertrek van Schwillens stond Rozenburg nog acht keer met lege handen. Francis Janse boekte drie overwinningen en speelde met een moeilijk te motiveren ploeg twee keer gelijk. Uiteindelijk viel het doek in de uitwedstrijd tegen Huizen. Etienne Shew Atjon zorgde nog voor de Rozenburgse voorsprong. Maar met nog een kwartiertje te spelen was het André Klein die de gelijkmaker in het net achter doelman Gertjan van Dokkum schoot. Omdat elders Volendam met 2-1 wist te winnen van IJsselmeervogels (wie had dat gedacht) was het gelijke spel van Rozenburg niet genoeg voor lijfsbehoud. Einde van een seizoen met twee gezichten die eigenlijk toch wel als een zwarte bladzijde moet worden gezien in de geschiedenis van de v.v. Rozenburg.
Achterste rij v.l.n.r.:
|
